vijf tot zes ijsblokjes, een theelepel suiker of suikersiroop, een deel vers citroensap, drie delen gin,

een schijfje citroen, een blaadje kruizemunt, en sodawater:

"Tom Collins on the rocks"

Lang dun en lekker!

Tom Collins is de dunste, en jongste discjockey van Radio Veronica. Er zijn voor hem speciale microfoon standaards ontworpen (met telescoopvering en uitschuifsegmenten) en heel vroeger (toen Collins nog als nieuwslezer op het goede schip bivakkeerde) was hij de enige die met wind kracht tien naar buiten kon, omdat de wind op hem nauwelijks vat kreeg. Uit de prachtige, rijzige gestalte van Collins komt die warme, indringende stem, die ons elke morgen tussen tien en twaalf de kick geeft en ons ochtendhumeur verdrijft. Tom Collins is eigenlijk een Collins-GT, want bij stuift immer als een wervelwind door de burelen, lanceert snelle teksten op zijn kollega's, verwacht (en krijgt) daarop even snel antwoord, stoeit met grappen en grollen, door de glazen afrastering naar technicus juul Geleick, kortom heeft het temperament van de exquise cocktail van die naam.

Glamour voor de bijl

Als ik hem op verzoek van Rob Out opzoek in zijn opnamecel zit hij achter de microfoon en fluistert hartstochtelijk de opstelling van het Veronica-elftal op de band. Stan Haag blijkt daarin een enorme schakelspeler want hij staat opgesteld op de back, linksbinnen" stopperspil"rechtsbuiten en midvoorplaats. (Duidelijk dat dit door een voetballeek is neergeschreven, die ooit nog eens in het P-elftal afgekeurde junioren van Go Ahead volgens het oude systeem heeft gevoetbald en nooit verder is gekomen).

"Een interview" zegt Tom Collins, "zie ik niet zitten."

"Rob" roep ik, "hij wil niet!"

"Kun je het niet zonder Out af?" zegt Collins en sleurt me mee naar de kantine, versiert brood met ham en melk en zegt. "Ik zie het helemaal niet zitten zo'n interview!"

Lex Harding even later breed grijnzend over de imposante zandkleurige snor: "Adje Bouwman zullen we treiteren met z'n glamourstory, maar jij gaat helemaal voor de bijl!"

"Ik blijf erbij" zegt Bouwman, "dat hier nou nooit eens iets helemaal serieus kan!"

"En lig jij daar wakker van" zegt Harding.

"Nee juist niet" zegt Ad, "jij begrijpt er ook geen bal van!"

Op dat moment komt diskoteuse Gerda swingend de ruirnte binnen en overhandigt de nieuwe elpee van de Dizzy Man's Band. Collins: :Ja wat is dit nu heren? We zijn met een interview bezig!"

Rob Out: Dit wordt weer een mooi verhaal!"

Lex Harding: "Je moet je er niets van aantrekken. Ik klets maar wat!"

Tom Collins: "Het zijn schatten van jongens hier, maar af en toe heb je behoefte aan een zwaar, hard en stomp voorwerp!"

'N tof radiostation

Achterover in de rieten stoel, de lange, slanke benen nonchalant over de tafel, een goèd-gesneden Levy-spijkerbroek om de heupen, een glas bier in de hand... Tom Collins, na alle gein bereid tot praten:

"In maart 1968 ben ik bij Veronica gekomen. Ik ben als nieuwslezer begonnen. Dat was een mooie tijd. Een week aan boord van het schip, de volgende week vrij. Gebruld hebben we. Ik heb inderdaad meegemaakt dat we met windkracht elf rustig de programma's afwerkten. Nee, zeeziek berl ik niet vaak geweest. Ik heb wel wat afgelachen, nog trouwens. je merkt het wel, de geest hier. Dit is geen ingesuft stelletje mensen... dit zijn jongens en meiden die een tof radiostation bemannen en die een beetje levensblijheid via de ether overbrengen. Niet dan? Ik vind dat een discjockey in de eerste plaats personality moet hebben. Een deejay is niet een mannetje dat gramofoonplaatjes aan elkaar kletst. Hij moet iets meer hebben, begrijp je? Ik vind dat een discjockey ook best kritisch mag zijn. Hij is toch een mens met een eigen stel hersens en een eigen mening? Nou, dan moet hij die kunnen spuien ook!

Liever geen Nederlands

Ja, vòòr Veronica heb ik ook als DJ gewerkt, bij Radio 227. Veronica is te gek. Na m'n nieuwslezerstijd heb ik een flinke periode "Ook Goeiemorgen" gedaan, nadat Eddie Becker wegging bij ons. Nu zit ik tussen tien en twaalf met een programma dat min of meer voor "Sliep uit" in de plaats is gekomen. Het is goed werk. je krijgt veel reakties... fanmail als je het zo wilt noemen. Ik lees altijd alles, maar ik ben wel eens nonchalant met het beantwoorden van verzoekjes. Dat komt door het enthousiasme. Je bent lekker bezig met zo'n programma; de technikus ziet het lekker zitten en het komt er fijn op, begrijp je, dan vergeet je wel eens dat iemand graag dat en dat plaatje zou willen horen. Ik draai bij voorkeur geen top veertig-werk. Ik draai graag iets uit de Amerikaanse top honderd of zo. Een beetje nieuw spul. En het Nederlandse werk. Het betere Nederlandse werk, Liesbeth List, enzo, weet je. De teksten van Ernst van Altena, daar kan ik van genieten, maar verder, nee... ach, de Zangeres Zonder Naam, dat wel, ik vind 'r aardig en ik weet dat ze erin gelooft en soms Corrie en de Rekels ook wel, maar het heeft niet m'n voorkeur. En als ik een plaat toevallig minder goed vind, dan mag ik dat toch zeggen. Maar ik weet dat er mensen zijn die mijn smaak niet kunnen waarderen. Dat hou je! ,

Geen kletsende robot

Een discjockey is geen platen-aan-eikaar-kletsende robot! Ik onderschat m'n publiek namelijk nooit. De mensen weten donders goed wat wel en niet lekker is. Wat schiet ik er mee op als ik tegen beter weten in voor de mikrofoon sta te krijsen:... dit is een geweldig plaatje!" en ik meen er geen donder van. Dan belazer je jezelf en je publiek ook en dat verdom ik. Gelukkig word je bij Veronica zo vrij gelaten dat je je eigen mening kunt geven. Ik ben nog eens een blauwe maandag bij Luxemburg in dienst geweest; daar moesten we van een briefje voorlezen, nou man, dat werd een duf programma!"

Gediplomeerd dameskapper

Tom Collins (24), de langste en de dunste van Veronica is in Bussum geboren. Hij woont nu anderhalf jaar in Hilversum en voelt zich hardstikke tof. Hij is in het rijke bezit van een Horecadiploma (vandaar!!!) en mag zich ook gediplomeerd dameskapper noemen. Familieleden van de vrouwelijke kunne zeuren nog wel eens bij hem of hij hun kapsels even wil verzorgen in ruil voor een paar gewassen overhemden of een schone trui. Tom is een ochtendmens. Hij staat vroeg op (tegen zevenen) en straalt meteen energie uit. Hij zegt: "Ik maak m'n programma ook het liefst 's morgens. Dan swingt het lekker. Voor mij ten minste. Met Juul werk ik geweldig. Hij zit vol grollen en gekke teksten. Die wisselwerking tussen discjockey en technikus is belangrijk. Daar wordt wel eens een beetje schamper over gedaan, maar het is een feit.

Wie mijn favorieten zijn? Da's moeilijk. Ik houd alleen van eerlijke mensen. Daarom kom ik ook recht voor m'n mening uit. Duys moet ik niet zo, Pim Jacobs ook niet. Ik vind die mensen niet echt. Mies Bouwman wel, da's een tof wijf. Het kan me niet schelen of ze een paar duizend piek voor een televisie uitzending krijgt. Ze doet haar werk goed en is het waard. Bovendien vind ik haar jofel. Een programma waar ik voor thuis blijf? Nou, op de radio is er - laat eens kijken - nee, geen één, op Hilversum bedoel ik dan, en televisie... ja, Hadimassa, dat moet gezegd worden, Hadimassa heb ik altijd steengoed gevonden.

Kritiese deejays

Fotograaf Theo Hogenboom stelt zijn zeer professionele camera in en zegt: "Jij moet er ook op, de interviewer, weet je wel, met z'n slachtoffer". Ik zeg: "M'n haar zit niet goed en ik heb jeugdpuistjes! Collins: "Geen gedonder, stoel bijschuiven en op de kiek!"

Hogenboom: "Zo is het!"

Lex Harding (die net weer is binnen komen vallen): "'t Is een aardige jongen, Tom, maar hij moet wel wat zeggen. Soms heeft hij de gewoonte om op de vergaderingen drie weken lang z'n kop dicht te houden. Dan zint 'm iets niet. Soms zit ie ook drie weken lang elke dag te zwetsen waarom dat en dat 'm niet zint!"

Collins: "Nou, en heeft dat resultaat of niet?"

Harding: "Dat wel, je bekijkt het aardig!"

Tom: "Ik vind dat het tijd wordt dat discjockeys wat kritischer aan het werk gaan. Ik vind het ook niet erg dat de programma's wat scherper worden. Dat bevordert de eerlijkheid. Als het maar geen maniertje wordt!" Technikus Juul Geleick en collega Lex Harding: "Je blijft een eigenwijze donderstraal!"

Collins: "Je moet natuurlijk wel beleefd blijven, dat doe ik ook altijd!"

Tom Collins, de lange, dunne, jonge man van Veronica met z'n hekel aan interviews nu toch in 192. Hij meent 't niet alleen goed met U, beste luisteraars, hij meent 't écht en dat is een boel waard.

Bron : Veronica Weekblad 13 November 1971

Terug naar VERONICA HOME