Op 27 Juli 2006 kun je bij LosGoud een selektie horen uit de Top 40 van

25 Juli 1970

De nummers die met een rode stip zijn aangeduid worden gedraaid.

Als je op de Top 40 hieronder klikt kun je ’t programma beluisteren.

Hoewel deze toen nog niet gedrukt werd, bestond er toen al een tipparade

Zo zag die er voor de week van 25 Juli 1970 uit

Deze Week	Vorige Week	Artiest(en)	Titel
1	30	Pacific, Gas & Electric	Are You Ready
2	2	Ekseption	Another History
3	7	Joe Cocker	The Letter
4	11	The Kinks	Lola
5	13	Flashback	There He Comes
6	16	Chicago	25 Or 6 To 4
7	19	Norman Greenbaum	Canned Ham
8	29	Mark Lindsay	Silver Bird
9	22	Shirley Bassey	Something
10	--	The Guess Who	Hand Me Down World
11	27	Traffic	Empty Pages
12	9	Black Widow	Come To The Sabbath
13	18	Jose Feliciano	Susie Q
14	10	Brainbox	Between Alpha And Omega
15	--	Het Lion Kwintet	Mijn Opa Kocht Een Ouwe Bas
16	21	Blue Planet	I'm Going Man, I'm Going
17	25	The Hotlegs	Neanderthal Man
18	24	Peggy Lee	You'll Remember Me
19	3	Thunderclap Newman	Accidents
20	23	Rob Hoeke's Rhythm & Blues Group	The Next World War
21	26	The Marmalade	Rainbow
22	28	Hal Dorado	The Bull And I
23	--	Fair Weather	Natural Sinner
24	--	Het Lowland Trio	Fijn Met De Trein
25	--	Mary Hopkin	Que Sera Sera
26	--	September	Little Sister
27	--	Ramon Bonafon	Un Rayo Del Sol
28	--	Alive and Kickin'	Tighter And Tighter
29	--	Ronnie Tober	Oh Christina
30	--	Mountain	Mississippi Queen

Van wat er muzikaal zoal te beleven was in de maand Juli 1970 kun je hieronder een selektie van foto’s en songteksten bekijken uit deze Muziek Expres:

De bassist van „Ten Years After" Leo Lyons kwam dodelijk vermoeid een koffiebar ergens in Londen binnenstrompelen. Leo had zich dan ook ruim een uur geërgerd aan het feit dat in het gehele stadscentrum van Londen nergens meer een plaatsje te vinden was voor zijn vierwielig motorvoertuig. Het logische gevolg van deze ontwikkeling was dan ook dat wij een uur hadden zitten wachten op zijn binnenkomst. Na een kopje espresso-koffie bleek een gesprekje met Leo toch wel tot de mogelijkheden te behoren. In het verleden werd „Ten Years After" als „underground" groep aangemerkt. Wat is er veranderd? Leo hierover: „Underground is volgens mij een aanduiding voor groepen die bij een bepaald publiek in de smaak vallen maar waar door de publiciteitsmedia weinig of niets aan gedaan wordt omdat het dikwijls niet genoeg geld oplevert. Dan ineens gebeurt er iets waardoor de belangstelling gewekt wordt en het aureool „underground" verdwijnt. Een echte „blues-groep" zijn wij ook niet. Hard-rock en jazz worden ook door ons gespeeld. Eigenlijk doen we alles met muziek waarvan wij voelen dat het fijn is en goed door ons gebracht kan worden. Het is ons ideaal ieder muziekstuk een bepaalde dimensie mee te geven, zodat het voor het publiek aantrekkelijk wordt. Wanneer je zover bent met het ontwikkelen van de muzikale ideeën is het van groot belang te beschikken over een goed lopend management en een platenmaatschappij die begrip toont voor datgene wat leeft in de groep. Het probleem bij „Ten Years After," is dat het publiek eigenlijk eerst een liveshow van ons zou moeten zien om daarna onze platen te gaan beluisteren. Helaas gebeurt het meestal andersom maar daar is nu eenmaal niets aan te veranderen. De zinderende vibratie in een zaal tussen publiek en „Ten Years After" komt op een plaat gewoon niet helemaal over. „Sssh" (onze tweede L.P.) is daar een duidelijk voorbeeld van. De derde L.P. „Cricklewood Green", is „live" opgenomen en benadert ons uiteindelijk ideaal praktisch geheel. Het klinkt een beetje opportunistisch maar wij leven voor ons publiek. Ik zie het als een sneeuwbal die wij op het toneel aan het rollen brengen. Het is een geweldige sensatie wanneer je merkt dat het publiek de muziek begrijpt en daardoor waardeert. „Ten Years After" laat een „smekend" publiek prevaleren boven de koele apparatuur in een opname-studio. Het is zeker niet de weg van de minste weerstand maar gelukkig wel de juiste.

Nieuw binnen op nummer 35

Stationair op nummer 1

Mungo Jerrry – Goede eenvoudige sfeer

,,In the Summertime" is het grote zomersucces van de Engelse groep Mungo Jerry. In recordtijd heeft deze formatie zich een weg gebaand door het woud van mensen die allemaal denken het nog eens te gaan maken. Mungo Jerry bestaat uit vier leden nmi. Mike Cole (bas), Ray Dorset (gitaar, zang mond harmonica en allerlei geweldig klinkende toeters), Paul King (banjo, gitaar) en Colin Earl (piano). Het is snel gegaan met het waanzinnig goed swingende viertal. De groep heeft een uitnodiging ontvangen om in september samen met the Rolling Stones een grote nachtshow te verzorgen in het Parijse Olympia. Een Amerikaanse tournee volgt in oktober terwijl de eerste L.P. van Mungo Jerry op 17 juli verschenen is. Voorwaar zeker geen slecht begin!!

De zegetocht van Mungo Jerry bereikt op ieder pop-festival waar ook ter wereld een hoogtepunt. De kracht van de formatie schuilt in het een beetje amateuristisch aandoende, ouderwetse soundje. Het Holland Pop Festival is het bewijs van bovenstaande theorie. In het Rotterdamse Kralingsebos beleefden duizenden en nog eens duizenden een grandioze ,,summertime happening". Ray Dorset is de grote animator van de groep terwijl de pianist ook een duit in het zakje doet door op bijzonder enthousiaste wijze met handen en voeten en alles wat daar nog meer voor in aanmerking komt, zijn instrument te bespelen.

Bij de muziek van het viertal is stilstaan een vrijwel onmogelijke zaak. De Rotterdamse Euromast moet getrild hebben bij het gescandeerde „more, more" dat opsteeg uit duizenden harten en zich verspreidde over het hele firmament. Nummers als „Mid

night Special", „Have a Whiff On Me" en „Brand New Cadillac" ademden zo'n relaxte sfeer uit dat Mungo Jerry bij het aanslaan van het laatste accoord tegelijkertijd één van de hoogtepunten van het festival werd. Gelukkig is het dat wij in deze drukke, haastige tijd met snelle auto's en vervelende mensen nog kunnen genieten van de zalig ongecompliceerde klanken van een groep als Mungo Jerry. Dat dit allemaal kon gebeuren in de wezenlijk goede sfeer van het Holland Pop Festival is alleen maar positief. Jonge mensen ontdekten niet alleen de muziek van Mungo Jerry maar begrepen haar ook. Begrip, een eenvoudig woord dat voor heel wat lieden onoverkomelijke problemen schijnt op te leveren.

Voor de achtste week staan ze in de Top 40 en deze week zijn ze gezakt van 3 naar 4 met

Never marry a railroad man

Gezakt van 7 naar 10 in hun 6de week Top 40 met

Teach your children

Rob van Leeuwen – Hoe ’t allemaal begon

Kleine Robbie werd in 1944 als grote baby (51 cm) in Den Haag geboren. Hij had een grote mond, maar bleek bij nader inzien toch wel een lieve baby en kleuter te zijn. Hij speelde nooit in de zandbak, want dat zag hij niet zo scherp. Ook schommelen beviel hem niet, want daar werd hij altijd misselijk van. Robbie zocht zijn vertier meer thuis. De kleuterschool is hij niet op geweest, want daar was een zandbak en er werd veel geschommeld. De lagere schooltijd was voor hem een leuke tijd. Vooral gymnastiek vond ie het einde. Al spoedig bleek, dat hij sporten eigenlijk leuker vond dan leren. Van zijn 7e tot en met zijn 10e jaar is hij gaan voetballen in Westerkwartier. Daarna heeft hij nog erg veel andere sporten beoefend waaronder karate, biljarten en roeien. Vooral het laatste heeft hij altijd met veel overgave gedaan. Vandaar die stevige bovenbenen. Ondertussen had hij ook een beetje met een gitaartje zitten rammelen en toen hij 14 was ging hij in de band „The Atmospheres" spelen. Robbie was echter niet honkvast en speelde dan weer hier, dan weer daar. In 1964 kwam hij bij de Motions. De naam Robbie van Leeuwen begon toen een landelijke bekendheid te krijgen, want befaamde composities van zijn hand als ,,Wasted Words", ,,Everything That's Mine", „Why Don't You Take It", „Every Step I Take" en „Someday Child" bereikten alle hoge plaatsen in de Nederlandse hitlijsten. Hoewel de groep veel succes had kreeg Robbie andere muzikale ideeën dan de rest van de Motions, zodat hij de groep verliet. Zoekend naar nieuwe muzikale wegen produceerde hij ondertussen enkele platen. Na 8 maanden niet meer op de bühne gestaan te hebben was het hem gelukt een combinatie te vinden die zijn muziek zou moeten gaan vertolken. „Shocking Blue" werd opgericht, toen bestaande uit: Klaasje van der Wal (basgitaar), Cor van der Beek (drums), Fred de Wilde (zang) en Robbie zelf (sologitaar). Wat iedereen, ook Robbie verwachtte, gebeurde niet. Twee singles werden gemaakt, die beiden flopten en de publieke belangstelling voor Shocking Blue daalde. Na zo 1 jaar gesukkeld te hebben kwam Shocking Blue in aaraking met Cees van Leeuwen en zangeres Mariska Veres, wat het begin betekende van een succesvolle carrière. Robbie kijkt zelfvoldaan als je hem vraagt: „Wat is de reden van je succes?" „We maken easy-listening rock. Dus muziek, die niet te hoog gegrepen is. De mensen hebben namelijk een zeer eenvoudige smaak. Wil je dus een zo groot mogelijk publiek bereiken, dan moet je het de mensen niet zo moeilijk maken. Ik heb lang over de juiste sound nagedacht en klaarblijkelijk heb ik het gevonden".

Rob vindt het succes op een plaat fijner dan succes in een zaal. Het laatste doet hem denken aan reizen, waaraan hij een enorme hekel heeft. Vooral nu ze van het kastje naar de

muur moeten reizen. Rob is iemand die erg graag alleen is. Hij wil dan ook ergens in Zuid Frankrijk een landhuis kopen, waar hij ongestoord zijn gang kan gaan en erg veel alleen

kan zijn. Dat huis moet wel van alle gemakken voorzien zijn en bovendien een zwembad en een moestuin met veel vogels (zijn lievelingsdieren) bevatten. Een beo (sprekende vogel)

wil hij ook nog hebben om af en toe nog even van gedachten te kunnen wisselen. Robbie van Leeuwen is een bescheiden musicus, met zeer veel kwaliteiten, die precies weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. Doordat hij zeer doordacht te werk gaat, ook in zijn composities, zal hij het nog erg ver schoppen in zijn ongetwij feld lange muzikale carrière. Wij zijn benieuwd in hoeverre de recente Amerikaanse tournee de groep nog meer in de wereldlijke belangstelling zal brengen. Voorlopig is „Never Marry A Railroad Man" in Nederland alweer een enorme hit.

Deze week gestegen van 6 naar 3 en hij staat voor de derde week in de Top 40

Herinner jij je deze happening nog ?

Als je op de scan hieronder klikt kun je ’t verslag van de happening lezen.

Gestegen van 18 naar 2	Gezakt van 3 naar 4	Stationair op nummer 1

En vervolgens, de Veronica programmering in Juli 1970

En voor de TV kijkers, dit was er te zien op onze Nederlandse zenders op 25 Juli 1970 (Bron : VPRO gids)

En tenslotte, de kosten van de boodschappen…

Terug naar LosGoud op Donderdag